رای وحدت رویه 3700 – 1337/7/6

خلاصه رای: طبق بند 4 ماده 466 آیین دادرسی کیفری مصوب 30 قمری در مورد استدعای تجویز محاکمه به عنوان کذب شهادت شهودی که گواهی آنان مبنای حکم بوده است بایستی ثبوت کذب بودن شهادت گواهان در دادگاه کیفری به موجب حکم قطعی باشد. بند 4 ماده 272 قانون آیین دادرسی کیفری دادگاه های عمومی و انقلاب نیز همین مطلب را مقرر می دارد. بدیهی است که کذب بودن شهادت گواهان بایستی به موجب حکم قطعی باشد زیرا بر حکم غیرقطعی اثری مترتب نیست.

حكم شماره 3700-1337/7/6

راجع به شهادت كذب گواهان از نظر اعاده دادرسی دو رویه مختلف در شعبه دیوان كشور به شرح ذیل اتخاذ شده است:

الف- شعبه هشتم عقیده داشته : وقتی كذب شهادت موجب تجویز اعاده محاكمه است كه حكم قطعی بر محكومیت شهود صادر شده باشد.

ب- شعبه دوم دیوان عالی كشور معتقد بوده:

اگر گواهان تصدیق كنند شهادتشان ناشی از ضعف و ناتوانی بوده و مأخذ صحیح نداشته این امر موجب تجویز اعاده محاكمه است.

موضوع مختلف فیه در هیئت عمومی دیوان عالی كشور طرح گردیده و چنین رأی داده ­اند:

همانطور كه شعبه هشتم دیوان عالی كشور در رای خود استدلال نموده در مورد استدعای تجویز اعاده محاكمه شرط شمول امر به شق 4 ماده 466 آیین دادرسی كیفری به عنوان كذب شهادت شهودی كه گواهی آنان مبنای حكم بوده است ثبوت كذب گواهی گواهان در دادگاه كیفری به موجب حكم قطعی می باشد بنابراین حكم شعبه هشتم صحیحاً صادر شده و بی اشكال است.