عنوان مقاله: مقررات شهادت و گواهی در دادگاه

آن چه در این مقاله خواهید خواند: شهادت یکی از دلایل اثبات خواسته یا دعوی برای افرادی که دچار مشکلات حقوقی و کیفری در دادگاه می شوند، محسوب می شود. و عبارت است از اطلاعات یک فرد خارج از دعوی که موضوع مورد ادعا را دیده یا شنیده باشد یا اگر مورد، از موارد دیدنی و شنیدنی نباشد، از آن آگاه شده است. احضار شاهد در دعاوی کیفری برحسب درخواست شاکی یا متهم و به تشخیص قاضی انجام می شود. شهادت به موجب ماده 1258 قانون مدنی یکی از ادله اثبات دعوی است. قاضی یا دادرس می تواند شهادت را بپذیرد یا رد کند، براین اساس که ممکن است شاهد واجد شرایط قانونی نباشد. مطابق ماده 1313 قانون مدنی، بلوغ، عقل، عدالت، ایمان، و طهارت از شرایط شاهد است. شهادت اگر در شرایط اکراهی انجام شده باشد، معتبر نیست. قصد انشا، اختیار و اهلیت در شهادت لازم است. شهادت کذب مسئولیت کیفری و مدنی دارد. و علاوه بر این که باید جبران خسارت وارده به دلیل این نوع شهادت خود را بپردازد، از لحاظ کیفری نیز طبق مواد 255 و 259 قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392 دارای مسئولیت خواهد بود. گواهی بر گواهی (گواهی بر شهادت) فرد قابل اعتماد که به دلیلی (مسافرت، بیماری …) نتوانسته در دادگاه حاضر شود طبق ماده 231 قانون آیین دادرسی مدنی قابل استماع است. شهادت بر اساس ماده 1315 قانون مدنی باید به طور قطعی و یقینی باشد. سن شاهد باید 15 سال تمام شمسی باشد. شهادت افراد مجنون معتبر نیست. اما شهادت مجنون ادواری در زمان سلامتی معتبر است. مواد 1314، 1316 و 1317 قانون مدنی به دیگر شرایط شاهد و شهادت پرداخته است. نکته ای که در موضوع شهادت باید مورد توجه قرار داد، این است که معتبر بودن شهادت مستلزم حضور شاهد در دادگاه است و شهادت نامه کتبی نمی تواند جایگزین آن شود. متن مقاله …